నమ్మిన తూనిగ రెక్కలు కసాయిల్లాగా తెగనరుకుతామెందుకు?

పురివిప్పిన వయసు సంకేతాల భ్రమలు ప్రేమలుగా మొదలై
ఆమ్ల దాడులూ అసభ్య ఘటనలుగా ముగుస్తున్నాయి
అనుభవం కోసం తపించే శరీరాలు 
పరిమితి పరిణితి పరిసరాలను మరుస్తున్నాయి
సాంకేతికతతో తీపి జ్ఞాపకాలకు బదులు తీరని క్షోబలు మిగులుతున్నాయి
అనుబంధం ఎరుగని వివాహ బంధాలు 
అనుమానాల విచ్చు కత్తులకు బలియౌతున్నాయి
బంధాలు బరువై విముక్తి కోరుకుంటున్నాయి
పెంచిన చేతులే ప్రాణాలు పెకిలిస్తున్నాయి
అగ్ని సాక్షి ప్రమాణాలు వికటిస్తున్నాయి
లోకం ఎరుగని పసి మొగ్గలు వీరి మధ్య నేలరాలుతున్నాయి
బంధం నేర్వని మనము
తహతహలాడతామెందుకు?
స్వార్థపు సంకెళ్ళలో
మన ప్రేమను బంధిస్తామెందుకు?
నమ్మిన తూనిగ రెక్కలు
కసాయిల్లాగా తెగనరుకుతామెందుకు?
బంధం విలువ తెలియని మనం!
బాధ్యాత బరువు తెలియని మనం
ఏరి ఏరి కోరి కోరి సాధించుకుంటాము
కనువిప్పని అనుబంధాల పసికందును
ఈ ప్రపంచానికరుదెంచకనే
కర్కశ కార్పణ్యాలకు
అంధ ప్రతీకారేచ్చకు
బలి ఇచ్చి మన పేగు బంధాలకూ,
మనలను నమ్ముకున్న ప్రేమ బంధాలకు
నిర్దాక్షిణ్యంగా శలవిచ్చి
లోకం వదిలిపోతామెందుకు?

ఉదయ భానుడు వేంచేయుచున్నాడు

సుప్రభాతము సహస్ర గళముల పలుకుచుండగా
దినకరుడు, శుభకరుడు లోకబాంధవుడు ఉదయించుచున్నాడు
అరుణ కందూకమువలె తూరుపుకొండల నడుమ ఉద్భవించుచున్నాడు
శశిని సాదరముగా సాగనంపుతూ 
చుట్టలుగా చుట్టుకున్న చీకట్లను చీల్చుకుంటూ
సప్తాశ్వ వాహనుడై శ్వేతాంబరి
ఉదయ భానుడు వేంచేయుచున్నాడు
రవికాంతుడు, నింగినేలు నిత్య ప్రకాశకుడు
లోక సేవకు ఉద్యుక్తుడైనాడు
మేఘాలను అరుణ రంజితం చేస్తూ
భాస్కరుడు అంబరాన్ని అలంకరించుచున్నాడు
కొండలు, కోనలు, గుట్టలు, పుట్టలు
వెలుగులతో నింపుతూ
పూవులు, లతలు, మొక్కలు, వృక్షాలు 
వనజమిత్రునికి వినమ్ర స్వాగతాలు పలుకుచుండగా
మంద్ర మారుతాలు మౌన స్పర్శా మాధుర్యం పంచుచుండగా
ప్రకృతి ప్రభాత సొగసులు నింపుచుండగా
విధి మరువని లోక వీక్షకుడు
ఆకాశపథమును అరోహిస్తున్నాడు
ఉషాకిరణముల దీవెనలతో లోకం కనులు తెరిపిస్తూ
జగత్సాక్షైన ప్రచండ మర్తాండుడు
నింగినెగబాకుచున్నాడు